کد مطلب:173086 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:221
قضاوت درباره ی قیام امام حسین
13. ابوالحسن اشعری (متوفای 324 ق)، پیشوای مكتب اشاعره، می گوید:
چون ستمگری یزید از حد گذشت، امام حسین علیه السلام با یاران خود علیه بیداد او قیام كرد و در كربلا به شهادت رسید. [1] .
14. علامه آلوسی، (متوفای 1270 ق)، كه مرجع و مفتی اهل سنت عراق بود، در «تفسیر روح المعانی» ذیل آیه ی شریفه ی (فهل عسیتم ان تولیتم أن تفسدوا فی الأرض و تقطعوا أرحامكم، أولئك الذین لعنهم الله فأصمهم و أعمی أبصارهم) [2] از احمد بن حنبل - پیشوای مذهب حنابله - نقل می كند كه:
پسرش از وی درباره ی لعن یزید سؤال كرده، او جواب گفت: «كیف لا یلعن من لعنه الله فی كتابه؛ چگونه لعن نشود كسی كه خدا او را در كتابش لعنت كرده است؟!».
عبدالله پسر احمد بن حنبل پرسید: من كتاب خدا را خواندم ولی لعن یزید را ندیدم؟
احمد بن حنبل در پاسخ، آیه ی شریفه ی (فهل عسیتم...) را خواند و آن گاه گفت: «ای فساد و قطیعة اشد مما فعله یزید؛ چه فساد و قطع رحمی از فسادی كه یزید مرتكب آن شده، بالاتر است؟!» [3] .
15. آلوسی بعد از نقل آن سخنان می گوید:
در لعن یزید توقف نیست چون اهل كبائر و دارای اوصاف خبیثه بود و بر[مردم]مدینه ظلم و تعدی كرد و حسین علیه السلام را كشت و به اهل بیت اهانت كرد. [4] .
16. مولوی محمد شهداد حنفی درباره ی قیام سیدالشهدا علیه السلام می نویسد:
در راه آنچه آن را حق می دانست، جان خود را تسلیم جان آفرین كرد ولی تسلیم باطل نشد. با آن كه یار و یاروانی به حد كافی نداشت، علیه باطل با تمام قدرت و شهامت، ایستادگی كرد تا این كه به مقام شهادت عظمی نائل آمد. [5] .
17. ابن روزبهان می نویسد:
آن حضرت در میان امواج شدت و بلا، شربت شهادت نوشیده و در كربلا دفن شد. حادثه ای غم انگیزتر و مصیبت بارتر و دردناك تر از این، در تاریخ اسلام رخ نداده است! نفرین به اندازه ی علم خدا بر هر كسی كه در جنگ علیه آن حضرت حاضر شده و در آن شریك و بدان راضی بوده است. [6] .
18. ابن خلدون می گوید:
نمی توان گفت: یزید هم در كشتن امام حسین علیه السلام اجتهاد كرد، پس بی تقصیر است؛ چون صحابه ای كه با امام حسین علیه السلام در قیام شركت نكرده بودند، هرگز اجازه ی قتل حضرت را نداده بودند. این یزید بود كه با امام جنگید. این عمل یزید، نشانه ی فسق اوست و حسین علیه السلام در شهادت مأجور است در حالی كه یزید از عدالت به دور بوده و حسین علیه السلام علیه یك حاكم ظالم قیام كرده بود. [7] .
19. دكتر طه حسین (متوفای 1973 م)، ادیب، نویسنده و ناقد معاصر اهل سنت، معتقد است:
از آنجا كه حسین از یك سو، مسئول حفظ دین و از سوی دیگر، آزاده و قهرمان است، هرگز در قبال بیعت خواهی یزید، سر تسلیم فرود نخواهد آورد. پس برای رسیدن به هدف خود، باید به هر كار مشروعی دست می زد. بنابراین، برای احتراز و دوری از امر بیعت، به كوفه روی آورد و شهادت را بر بیعت با یزید كه به نوعی تأیید ستم های او بود، ترجیح داد. [8] .
20. شیخ عبدالله علائلی (متوفای 1996 م)، دانشمند و نویسنده ی اهل سنت، [9] با تحلیل اوضاع زمان یزید معتقد است:
سكوت را بر هیچ دیندار و آزاده ای جایز نمی داند. اما در این میان، كسی كه از همه بیشتر مسئولیت داشت و در اعتراض به وضع ناهنجار آن عصر از شایستگی بیشتری برخوردار بود، امام حسین علیه السلام بود.
قیام حسین علیه السلام خواست همه ی مسلمانان بوده است؛ این قیام انعكاس و طنین گسترده ای به جای گذاشت و تا آنجا پیش رفت كه تخت سلطنت امویان را به لرزه درآورد و سرانجام به نابودی كشاند. [10] .
21. شیخ عبدالله علائلی همچنین می گوید:
هر كس در زندگی، دو روز دارد: روز زنده شدن و روز مرگ؛ ولی تو ای حسین! تنها یك روز داشتی. روز زنده شدن و حیات؛ زیرا تو هرگز نمردی، تو جان شیرین خود را بر سر عقیده ی پاك و هدف بزرگ و آرمان مقدس خویش نهادی، به همین دلیل تا حق و حقیقت و اسلام در جهان زنده است، تو هم زنده ای. [11] .
چون ستمگری یزید از حد گذشت، امام حسین علیه السلام با یاران خود علیه بیداد او قیام كرد و در كربلا به شهادت رسید. [1] .
14. علامه آلوسی، (متوفای 1270 ق)، كه مرجع و مفتی اهل سنت عراق بود، در «تفسیر روح المعانی» ذیل آیه ی شریفه ی (فهل عسیتم ان تولیتم أن تفسدوا فی الأرض و تقطعوا أرحامكم، أولئك الذین لعنهم الله فأصمهم و أعمی أبصارهم) [2] از احمد بن حنبل - پیشوای مذهب حنابله - نقل می كند كه:
پسرش از وی درباره ی لعن یزید سؤال كرده، او جواب گفت: «كیف لا یلعن من لعنه الله فی كتابه؛ چگونه لعن نشود كسی كه خدا او را در كتابش لعنت كرده است؟!».
عبدالله پسر احمد بن حنبل پرسید: من كتاب خدا را خواندم ولی لعن یزید را ندیدم؟
احمد بن حنبل در پاسخ، آیه ی شریفه ی (فهل عسیتم...) را خواند و آن گاه گفت: «ای فساد و قطیعة اشد مما فعله یزید؛ چه فساد و قطع رحمی از فسادی كه یزید مرتكب آن شده، بالاتر است؟!» [3] .
15. آلوسی بعد از نقل آن سخنان می گوید:
در لعن یزید توقف نیست چون اهل كبائر و دارای اوصاف خبیثه بود و بر[مردم]مدینه ظلم و تعدی كرد و حسین علیه السلام را كشت و به اهل بیت اهانت كرد. [4] .
16. مولوی محمد شهداد حنفی درباره ی قیام سیدالشهدا علیه السلام می نویسد:
در راه آنچه آن را حق می دانست، جان خود را تسلیم جان آفرین كرد ولی تسلیم باطل نشد. با آن كه یار و یاروانی به حد كافی نداشت، علیه باطل با تمام قدرت و شهامت، ایستادگی كرد تا این كه به مقام شهادت عظمی نائل آمد. [5] .
17. ابن روزبهان می نویسد:
آن حضرت در میان امواج شدت و بلا، شربت شهادت نوشیده و در كربلا دفن شد. حادثه ای غم انگیزتر و مصیبت بارتر و دردناك تر از این، در تاریخ اسلام رخ نداده است! نفرین به اندازه ی علم خدا بر هر كسی كه در جنگ علیه آن حضرت حاضر شده و در آن شریك و بدان راضی بوده است. [6] .
18. ابن خلدون می گوید:
نمی توان گفت: یزید هم در كشتن امام حسین علیه السلام اجتهاد كرد، پس بی تقصیر است؛ چون صحابه ای كه با امام حسین علیه السلام در قیام شركت نكرده بودند، هرگز اجازه ی قتل حضرت را نداده بودند. این یزید بود كه با امام جنگید. این عمل یزید، نشانه ی فسق اوست و حسین علیه السلام در شهادت مأجور است در حالی كه یزید از عدالت به دور بوده و حسین علیه السلام علیه یك حاكم ظالم قیام كرده بود. [7] .
19. دكتر طه حسین (متوفای 1973 م)، ادیب، نویسنده و ناقد معاصر اهل سنت، معتقد است:
از آنجا كه حسین از یك سو، مسئول حفظ دین و از سوی دیگر، آزاده و قهرمان است، هرگز در قبال بیعت خواهی یزید، سر تسلیم فرود نخواهد آورد. پس برای رسیدن به هدف خود، باید به هر كار مشروعی دست می زد. بنابراین، برای احتراز و دوری از امر بیعت، به كوفه روی آورد و شهادت را بر بیعت با یزید كه به نوعی تأیید ستم های او بود، ترجیح داد. [8] .
20. شیخ عبدالله علائلی (متوفای 1996 م)، دانشمند و نویسنده ی اهل سنت، [9] با تحلیل اوضاع زمان یزید معتقد است:
سكوت را بر هیچ دیندار و آزاده ای جایز نمی داند. اما در این میان، كسی كه از همه بیشتر مسئولیت داشت و در اعتراض به وضع ناهنجار آن عصر از شایستگی بیشتری برخوردار بود، امام حسین علیه السلام بود.
قیام حسین علیه السلام خواست همه ی مسلمانان بوده است؛ این قیام انعكاس و طنین گسترده ای به جای گذاشت و تا آنجا پیش رفت كه تخت سلطنت امویان را به لرزه درآورد و سرانجام به نابودی كشاند. [10] .
21. شیخ عبدالله علائلی همچنین می گوید:
هر كس در زندگی، دو روز دارد: روز زنده شدن و روز مرگ؛ ولی تو ای حسین! تنها یك روز داشتی. روز زنده شدن و حیات؛ زیرا تو هرگز نمردی، تو جان شیرین خود را بر سر عقیده ی پاك و هدف بزرگ و آرمان مقدس خویش نهادی، به همین دلیل تا حق و حقیقت و اسلام در جهان زنده است، تو هم زنده ای. [11] .
[1] مقالات الاسلاميين و اختلاف المصلحين، ص 45.
[2] محمد «47» آيه ي 26-27.
[3] مقتل الحسين، ص 30.
[4] زندگاني امام حسين عليه السلام، محلاتي، ص 152.
[5] سرور شهيدان امام حسين عليه السلام، ص 44.
[6] وسيلة الخادم الي المخدوم، ص 161.
[7] مقدمه ابن خلدون، ص 415.
[8] علي و فرزندانش، ترجمه ي محمد علي شيرازي، ص 456.
[9] به گفته ي خود ايشان وجه تسميه ي علايلي بدان جهت است كه شجره ي خانوادگي آنان به امام علي بن ابيطالب عليه السلام مي رسد.
[10] برترين هدف در برترين نهاد، ترجمه ي دكتر محمد مهدي جعفري، ص 88.
[11] ترجمه ي زيارت عاشورا، علي كاظمي.